Þankar mínir um...

Fyrr í vetur var mér bent á af einum kennara mínum í kennslufræðinni að kynna mér fræði  Nel Noddings um umhyggju í skólastarfi. Ég fór að glugga í netið og fann þar heilmikið um hana og hennar hugmyndafræði.

Nell Noddings  telur að það vanti meiri umhyggju í menntunarumhverfi barna og unglinga.  Kennarar þurfi að sýna meiri umhyggju og þjálfa nemendur í að sýna einnig það sama.  Hún leggur til breytingar varðandi námsefni og kennslu.  Hún vill að fjallað verði um námsefni út frá siðferðilegu sjónarhorni og að kennsla og námsefni sé jafnréttismiðuð.  Kennsluaðferðir verði endurskoðaðar í ljósi umhyggjukennslu.  Einnig vill hún að skólamenning og áherslur í skólastarfi verði endurskoðaðar og mótaðar að nýju í anda umhyggjukennslu.

Það er hægt að velta fyrir sér hvort kulnun verði frekar í starfi ef stöðugt er verið að gefa af sér.  Sjálfsagt getur það orðið ég efa það ekki.  Einnig er spurning hvort verið sé að höfða til kvenna, þar sem kennarastéttin er jú frekar “kvennastétt".

En ég tók strax jákvæða afstöðu gagnvart þessari hugmyndafræði.  Af hverju getum við ekki öll verið góð við hvort annað og borið umhyggju fyrir hvoru öðru?  Það sem mér finnst orðið vanta í samfélag okkar er að láta sig varða um náungann.  Við getum ekki fyrrað okkur ábyrgð og sagt, þessi og hinn á að sjá um þetta og þar fram eftir götum.  Við berum öll ábyrgð.